Diamentowy pył

Pola się ścielą pszeniczne i żytnie
w ogrodzie lipa siejąc zapach,kwitnie.
Na łąki spadła mgła perłowa , blada.
Dzień wstaje nowy. Mistrz do pracy siada,

Dlaczego musi o tak wczesnej porze
szlifować diament? Bo wplata weń zorze ,
i bladym świtem wstaje od miesiąca ,
by skraść dla niego pierwszy promyk słońca

Toczy grubą rysę w głąb i wstecz
na przemian.
Klejnot cierpi.W bólach rodzi się
z kamienia.
Mistrz zatrzymał oddech
i słucha skupiony
jaką barwą zagra , jakie wyda tony...
Zdaje się że ptaki umilkły na chwilę .
Wszystko utonęło w diamentowym pyle .

Z mgły tej diamentowej
dłonie jego drżące
podniosły ów brylant,uniosły go w słońce
i w końcu się stało o czym długo marzył.
Klejnot tętnił życiem.
Jasnym ogniem żarzył.
Zamigotał światłem, i jakby w podzięce
błogim ciepłem ogrzał swego mistrza ręce

Brylant czystej wody ,
to brylant bez skazy.
Wart cyzelowania tysiąc ,milion razy ,
ale nie hart i moc tylko tu spoczywa.
Jest w nim mądrość mistrza
i miłość prawdziwa.

autor

Ewa Smietanowska

Napisany: 2005-01-06 Dodano: 2013-08-08 19:12:19

Ten wiersz przeczytano 3505 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie