dla rozwodników...

Stanęła przed Rajem dusza rozwodnika,
długą drogę przeszła męskiego żywota,
w którym jej właściciel o niejedną żonę,
w czasie bytowania ziemskiego się otarł.

Każda na początku była dla doń Wenus,
po paru miesiącach mu się przejadała
i już szukał bardziej od właśnie obecnej
kipiącej wdziękami posiadaczki ciała.

Oczywiście kochał, namiętnie i czule,
do tego momentu, kiedy się znudziła
i już nowa w bieli z wianuszkiem na głowie,
na ślubny kobierzec razem z nim pędziła.

I za każdym razem przysięgał przykładnie,
że na długie lata, aż po kres żywota,
lecz po jakimś czasie, jak wcześniej wspomniałam,
kochanej żoneczce raczył gonić kota.

Każda z nich ze łzami smutku odchodziła,
miłością pałała wszak do swego męża,
jednak on miał za nic ich wielkie uczucia
i wypełzał z związku cichym ślizgiem węża.

Żenił i rozwodził się aż kilka razy,
lecz kiedyś się życia smużka musi skończyć
i dusza kieruje stopy w rajskie progi,
gdzie miłości Bożej zdrój się z wolna sączy.

Więc stanęła dusza tegoż rozwodnika
pod wrotami Raju i zbawienia czeka
i chociaż już puka dobrych kilka godzin
Św. Piotr z otwarciem wrót do Raju, zwleka.

Gdyż w tym czasie Pan Bóg razem z aniołami
oraz Św. Piotrem deliberowali,
jaką by pokutę za te łzy niewinne,
takiemu draniowi dziś wyszykowali.

Wtem się otworzyła furta na pół gwizdka ,
Św. Piotr wychylił posiwiałą głowę:
- W czyśćcu już czekają na ciebie z pokutą
i rózgami w dłoniach twe wszystkie teściowe.

autor

niezgodna

Napisany: 2020-06-12 Dodano: 2020-06-12 16:48:47

Ten wiersz przeczytano 1970 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie