Do nowego życia /I część

Prolog
- Wyjeżdżam, nic mnie tu nie trzyma. - Dziewczyna ze łzami w oczach oznajmiła wieczorem rodzicom, gdy przyszli z pola.
- Gdzie? Dlaczego?
- Nie przyjęli mnie na uniwerek. Jadę do Warszawy, do Poliny. Ona tam pracuje już pięć lat i widzicie jak im się poprawiło. Co miesiąc przysyła pieniądze rodzinie. Już wyremontowali dom, kupili maszyny rolnicze.
- Ale przecież ty chciałaś być nauczycielką.
- I będę. Pojadę na rok. Trochę sobie zarobię. Potem złożę papiery do kolegium pedagogicznego. Tam łatwiej się dostać. Z Poliną już rozmawiałam przez telefon. Zamieszkam z nią i pójdę do pracy.
- Nie znasz polskiego? - martwiła się babcia Swieta. - Niby trochę podobny, ale to nie to samo.
- Przy niej się nauczę. Ona też wyjechała nie znając języka.
- A Borysko też z tobą jedzie? - zainteresował się ojciec, który do tej pory milcząco przysłuchiwał się całej rozmowie. Nie lubił chłopaka. Zawsze uważał, że zajmuje tylko dziewczynie czas, odciągając ją od nauki. Pochodził z bogatej rodziny i pieniądze przewróciły mu w głowie.
- Nie - odparła córka i szybko odwróciła się, aby ojciec nie zobaczył łez w jej oczach.
- To i dobrze - skwitował krótko i dalej czyścił cybucha. Z fajką bowiem rozstawał się tylko na czas snu.

Pracowała od świtu do nocy, pucując na błysk, mieszkania i domy bogatych warszawiaków, opiekowała się chorą panią Lucynką. Jej córka była nauczycielką i wieczorami nauczyła ją trochę mówić po polsku. Uzbierała trochę grosza i po roku wróciła tak, jak obiecała sobie i rodzicom.
Będąc już na trzecim roku studiów pedagogicznych poznała Vitalija. Została jego żoną i matką dwójki dzieci. Dziś byłaby szczęśliwa, gdyby nie wojna.

(próbuję opisać to, co dzieje się dookoła

autor

Babcia Tereska

Napisany: 2019-03-31 Dodano: 2022-03-31 23:49:24

Ten wiersz przeczytano 1238 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie