Dorastanie

Dla mnie... bym zrozumiała...

Wszystko zaczyna się
wraz z początkiem
wtedy gdy nie mamy na nic wpływu
gdy ledwo poruszamy rączką
gdy dokonujemy jedynie zrywów

wszystko kształtuje się w nas
od zmierzchu
wtedy gdy oczy rozespane
wtedy gdy serce głodne miłości
gdy pełne jeszcze świeżych wrażeń

wszystko się kończy
gdy wyjścia nie ma
gdy możliwości zupełnie brak
i krzyczysz głośno że życie to ściema
że z niego został już tylko wrak

zapierasz się wciąż
przed własną przyszłością
budząc się z lękiem wśród ciemnej nocy
czy on jest twoją pierwszą miłością
czy może tylko źródłem niemocy

i myśli tłoczą się
w wielkim gwarze
i czujesz że miejsca masz już na nie mało
widzisz wciąż jedne te same twarze
te których serce twoje tak się bało

patrzysz na odbicie
w wodzie lusterku
szukając za sobą bladej kostuchy
czujesz się jedną wielką usterką
zostały z ciebie tylko okruchy

rozpadasz się
składając powoli
i rozpoczynasz kolejny dzień
czemu ta miłość tak bardzo boli
dlaczego pozostał z niej tylko cień

nie wierzysz już
w słoneczny blask
zamykasz za sobą z trzaskiem drzwi
wyrzucasz z siebie cichy wrzask:
dlaczego boli powiedz mi

i nie chcesz myśleć
o zakończeniu baśni
nie dla ciebie szczęśliwe końce
może po prostu spokojnie zaśnij
a jutro rano wzejdzie słońce

Dla Ciebie... byś dostrzegł...

autor

Sofii

Dodano: 2006-05-24 14:28:49

Ten wiersz przeczytano 445 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie