Dreszcz

/z szuflady/

Przeszedł dreszcz lodowy przez słoniowe serce
Zwiastując rozstanie Słońca z nieboskłonem,
Dotarło do niego jak mu bliski wielce
Był warkocz świetlany co tańczył z ogonem.

Jak drogę odnajdzie, gdy brak drogowskazów
Wyrytych przez Słońce w krzewiastych czuprynach?
Jak piękno ma dostrzec dzikich krajobrazów
Bez złota promieni w bezkresnych równinach?

Jak to teraz będzie samemu po zmroku
Szukać ukojenia pod nocy okryciem,
Skoro przyjaciela brak u jego boku,
Pustki nie wypełni w Księżycu odbicie.

Stoi otrzeźwiały chłodem słoniowaty,
Uniósł w górę trąbę ku tarczy świetlistej,
Ryknął by powstrzymać widnokrąg ceglany,
By w dal nie zabierał sylwetki złocistej.

Miał kolos słoniowy w Słońcu towarzysza,
Teraz to docenił, gdy bliscy rozstania,
Dreszcz w sercu wyczuty winy nie rozgrzesza,
Wciąż nie jest gotowy słoń do pożegnania.

autor

mroźny

Napisany: 2008-05-24 Dodano: 2008-10-04 10:17:32

Ten wiersz przeczytano 722 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie