Dusza amfiteatru

Jestem maską tragiczną
Od wieków trwam na amfiteatrze
Siostra widzi przez uśmiech, bo jest maską komiczną
A ja, przez maleńką , zastygłą łzę patrzę.


Słyszałyśmy krzyk ludzi,
wstrzymane oddechy
Co chwila mnie deszcz emocji budził
Albo podniesione głosy i śmiechy.

Nie miałyśmy tylko ,na scenie pięknie wyglądać.
Każda z nas swoją rolę grała:
Ja miałam płakać i szlochać.
Zaś moja siostra perliście się śmiała.


Jesteśmy tragedii i komedii symbolami
zamknięte w sztuki słowie
Między szarości ponurymi ławami
W przemilczanej duszy okowie.


Teraz zostałyśmy same, w sercu teatru przeszłego
Każda w swym małym świecie istnieje
I trwamy tak w odpowiedzi do dnia sądnego:
Ja jedna tu płaczę, ja jedna się śmieję.

autor

Kaliope

Napisany: 2006-02-14 Dodano: 2006-02-14 18:16:23

Ten wiersz przeczytano 642 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie