dusza poetki

Dziękuję Wam Kochani, cieszę się, że moje słowa padły
na tak wrażliwy grunt..
Amnezjo- potrafisz wczuć się w metafory, dodać głębi,
rozwinąć je.. z przyjemnością przeczytałam Twój
komentarz. :)
Skorpionie, Magnolio, Barbaro - dziękuję.. Z takimi
czytelnikami warto podzielić się myślą..
Pozdrawiam:)

a w ogniu - już po niej!

Dusza poetki! wiem o czym piszesz! pięknie!
Pozdrawiam serdecznie:)

Na ścianach suną cienie
Noc rozpościera swój szal.
Promień księżyca lampy zapala -
Odpływasz w bezkresną dal.
Kto ma słońce w sercu,
ten ma w ramionach cały świat...
Ty to masz .

Niebanalnie z dużą fantazją potrafisz przelać swoje
myśli na ,,papier"
Twój wiersz ma coś w sobie co przyciąga uwagę. Może to
inne spojrzenie na duszę poety:)
Pozdrawiam serdecznie:)

A jeśli z dala od ognia stanie się już tylko zwykłą
duszą? Myślę, że aby tak się nie stało, wymknie się
najmniejszą szczeliną, w pędzie za tym ogniem, który
jest jej strawą i udręką...
Zaciekawiłaś i skłoniłaś do rozważań, dziękuję.
Pozdrawiam, Smutna.

O kurczę.. myślałam, że pozostanie w sferze
fantazji..:)Teraz beknę za współudział :(
Jednak nie radzę Andreasie :)

Bardzo mi się spodobał Twój oryginalny przepis.Muszę
wypróbować.Miłego wieczoru.

Ciekawy wiersz,dusza - jest taka ulotna, czy pozwoli
się zamknąć. Cieplutko pozdrawiam

Serce poetki wszystko mieści,
czy da się zaklatkować?
Dziękuję za odwiedziny. Pozdrawiam

technologia, zimny :) no tak, łatwopalna... pozdrawiam

Zamknięty na pokolenia
w jednej pozie,
oglądać tylko od strony lustra.
Zamarłe, a serce dalej bije.
Pozdrawiam serdecznie

nie, duszy poetki/y nie można zamknąć, ona musi fruwać
w przestrzeni wyobraźni:)))

Gdyby tak można było dusze w naczyniach
zamykać...chyba by zamilkły jak w klatce śpiew
słowika...ale może to byłoby gwarancją spokoju duszy?
Dobry, niebanalny wiersz.
Pozdrawiam.

poetka czy poetka to skomplikowana osoba raz eteryczna
zamyslona
mozna jej serce bardzo zranić lub wzruszyć
pozdrawiam;)