Dwa światy
każesz się uśmiechać a łzy gdzieś się
spieszą
chyba zapomniały gdzie ich stałe miejsce
wtedy obiecałeś w zasadzie jak kiedyś
że pewno w tym roku słońca będzie więcej
niż by się zdawało tak już póżną porą
i liście klonowe kolory straciły
mówią,że tak może bo to przecież jesień
bledną niby temu że nie ma już siły
drzew twoich przesadzać mocno przecież
wrosły
niepewnością chyba także zapachniały
korzenie sięgają jeszcze dobrobytu
bogato i ciężko chciałoby się dalej
choć trochę przytulić bliżej do kominka
ogrzać dwoje dłoni w marzeniach
ceglanych
gdzieś we własnym domu z drewniana
powałą
zjeść zwyczajnie żurek z jajkiem na
śniadanie
bez zbędnych grymasów i doskonałości
w prostym byciu razem poczuć zapach raju
wiec jak nam pogodzić luksus z
codziennością
ty swoich marmurów pieścić nie
przestajesz
pojechałeś z nimi nawet na Krupówki
ale tamtych wspomnień dogonić się nie da
ich już nie przywołasz brzękiem złotych
monet
one są przychylne zwykłej pajdzie chleba
kiedyś tam pojadę jak zawsze bez Ciebie
wezmę kufel piwa w tej naszej gospodzie
wtulę się pod ramię wiesz że ciepło
lubię
może nie zapomnę i o nas opowiem
Komentarze (23)
hmm..dwa światy ...kiedyś wspólne ,a teraz drogi jakby
się rozeszły ,bo luksus i prostota rzadko chodzą w
parze...
Opowieść tkana życiem i lepszym i gorszym, a jednak
jest prawdą że lepiej żyć średnio, a spokojnie. Ładnie
przedstawione meandry przez jakie przechodzi człowiek
podczas swojego życia.
Tęsknoty... jak zrozumieć tę drugą osobę?
Masz rację, to są dwa światy (równoległe)... Jak
zrozumieć? Nie mam na to recepty... Może wystarczy
chcieć...
Ale zadałeś problem, ale pięknie napisany.
wiersz o tęsknocie i wspomnieniach... mi się podoba...
pozdrawiam
Bardzo klimatyczny, wręcz przepełniony muzyką wiersz.
Jeden do typów wiersza dnia:)
Ciekawa opowieść przetykana tęsknotą.Słowa płyną
dostrojone do zimowo - jesiennej aury, dobrze się je
czyta.
Piękny wiersz o kobiecych pragnieniach. Wiersz czyta
się lekko i rytmicznie.Forma wiersza dobra.Ładne
metafory i epitety.
z jaskrem od wiedzmina moze robic konkurencjie -
piekna opowiesc co koniec jeszcze niewiadomy bo
wszystko sie moze jeszcze zmienic:) pozdrawiam
Wspomnienia i nostalgia... Piękny wiersz...
Smutno mi sie zrobilo po przeczytaniu twojego wiersza.
Szukamy ciepła wszędzie
w prostym byciu razem poczuć zapach raju już się nie
da, oddalają się wasze światy, gdzie brzęk złotych
monet nie licuje z groszem... Smutne to.
Masz zupełną rację,nie da się przyrównać wczoraj do
dzisiaj, ani odwrotnie-pozostały nam tylko w pełni
wartościowe nasze jeszcze wciąż żywe
wspomnienia,wiersz sprowadza nas do nich
najwspanialszych nam wspomnień z naszej jakże
szczęśliwej młodości..powodzenia
Wspomnienia nie dają spokoju i nutka goryczy gdzieś
się plącze. Pięknie!
" w prostym byciu razem poczuć zapach raju",
pięknie... Pozdrawiam ciepło :)