Dwuznaczność...?

Zapominam rysy Twojej twarzy
Stają się niewidoczne
Jak przydrożne kamienie w mglisty dzień
Jak Twoje oczy w mojej głowie
Których pomimo wysiłku nie da się zapomnieć
Dłonie z kryształu pozbawione kształtu
Rozbite w drobny mak tak zupełnie z przypadku

Słowa
Puste jak kieszenie żebraka
Bo przecież zupełnie wyzute z szczerości
Szkarłatna zniewalająca Miłość
Tak wyrachowana, że już wcale nie miłosna

Kiedy morze staje się otchłanią
A z głębin wyrastają ponure góry
Od brzegu do brzegu pływa Ukojenie
Które jakoś nie może trafić do celu
Przez złośliwość i dwuznaczność rzeczy martwych

Zaniepokojenie rozrasta się wokół mnie
Każe iść w tą otchłań morską czy głębinowe góry
Wolna jest moja droga
Wolna jest moja wola
Wolne są moje dłonie
Nie skuwają ich przecież kajdany
Wszędzie mogę iść;
Ale już nie za Tobą

autor

Zel

Dodano: 2007-04-01 21:18:22

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie