Z dziennika obieżyświata

Niedaleko Woroneża, a może ciut dalej,
piął baldachy swoje w górę jadowity szalej.
Często matki swoim córom, szeptały na ucho:
- nie żryj ty blekotu głupia, bo zejdziesz dziewucho.

No a w cerkwiach i w bóżnicach, słychać było słowa:
- która bzduchy popróbuje, rozboli ją głowa,
no a później, ciurkiem z gęby, ślina jej pocieknie,
krótko mówiąc, spod łopaty, taka nie ucieknie.

Nawet Wania, miejski głupek, co to bujał wory,
do spożycia pietruszycy wcale nie był skory.
Mimo zajść wspomnianych wyżej, znalazła się jedna,
która w słowach ostrzegawczych, nie znalazła sedna.

Wyszła nocą, przy księżycu, szaleju nacięła,
selerowca w wór wcisnęła i do dom czmychnęła.
Po godzinie, strach pomyśleć, już go gotowała,
łamiąc drobno w mig łodygę, na war ją rzucała.

Z opowieści tej wynika, kroi się poruta,
ale nas to nie obchodzi, idźmy gdzie cykuta
w wielkim garze się gotuje, niczym zupa z trupa,
gdzie z drewnianą chochlą w ręku uwija się dupa.

Miesza chochlą, popierduje, jak to ma w zwyczaju,
opar z gara we łbie miesza, chyba jest na haju.
Kiedy wywar nieco przestygł, wlała go do dzieży,
co zrobiła z zawartością, nikt mi nie uwierzy.

Prosto z misy wychłeptała, bodaj ze dwie ćwierci,
w pierwszej chwili, zdać się mogło, była bliska śmierci,
ale stało się inaczej, niż sobie myślicie,
bo do dzisiaj żyje w zdrowiu, ma się - znakomicie.



excudit
lonsdaleit

9:27 Poniedziałek, 16 sierpnia 2013 - ...

autor

lonsdaleit

Napisany: 2010-08-16 Dodano: 2013-08-16 09:27:05

Ten wiersz przeczytano 2016 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie