Dziewczyna i klaun

Kolejny raz szła do cyrku
Po co? Sama nie wiedziała...
Może choć raz się uśmiechnie,
bo tak bardzo tego chciała...
Gdy na arenę wchodził klaun
jej serce zabiło mocniej.
Co z tą dziewczyną się działo?
Do klauna wzdychała?
Żałosne.
Nie chciała patrzeć na niego
- zamknęła oczy... cierpiała.
Tyle lat minęło, kiedy
ostatni raz się zaśmiała.
Lecz ludzie wokół radośni
więc otworzyła powieki.
Klaun skakał na jednej nodze...
Ach, był jej bardzo daleki.
A po skończonym spektaklu
Wychodziła smutniejsza
nie oglądając się za siebie...
Bo żałość jej była większa.
-Zaczekaj! - usłyszała głos.
-Torebkę tu zostawiłaś!
Obróciła się szybko.
To klaun! Jej... chyba... miłość.
-Dziękuję... - rzekła nieśmiało.
-Uśmiechnij się! Piękny dzień mamy!
Dziewczyno,czy smutna jesteś?
-Tak...
-Tu jest ławka. Siadamy?
Usiedli. Zaczęła się zwierzać,
klaun słuchał, i nie przerywał.
W końcu przytulił ją mocno,
Makijaż twarz jego zakrywał,
Lecz zaraz ze łzami spłynął,
Oboje się pokochali.
I popatrzyli w swe oczy.
(Tu się pocałowali.)

Znów Jackowi:)

autor

UlciaZ.

Napisany: 2007-05-03 Dodano: 2007-05-03 13:11:45

Ten wiersz przeczytano 1122 razy

Oddanych głosów: 70

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie