emigracja
przyjaciołom, którzy już odeszli...
wydłuża się kolejka do nieba bram
dlatego pilną staje się potrzeba
znacznego powiększenia pamięci RAM
bo dawna nie chce już pomieścić bowiem
wszystkich tych, co stąd wybyli by życie
wieść pozagrobowe gdyż napływają
lawinowo wieści nowe, że stara
gwardia się wykrusza nam nieustannie
krąg się robi co raz mniejszy i termin
mija ostateczny „lost generation.”
los się do nas nie śmiał śmiać, po wojnie
był
komuny gruz – plac zabawy, dar UNRR-y,
takiego mieliśmy pecha i starość
zbyt szybka, zapisać na twardym dysku
trzeba przeszłych dni klisze, by w
sztafecie
pokoleń, bilans naszych strat i zysków
nie poszedł całkiem w zapomnienia ciszę.
zbieram rozsypane po kątach pliki.
szukam dostępu, zezwoleń by wczytać
nowe dane od Was, P. T. publiki.
11.09.2008 r.
Komentarze (19)
Jesteśmy odgórnie skazani na przemijanie, ale ważne
jest , że potrafisz wydobyc z życia ważne momenty i
sytuacje o których tak często piszesz i własnie to co
piszesz jest częścią Ciebie która na zawsze pozostanie
w sercach nastepnego pokolenia.
Wiktorze, temat super i tytuł też, dobrze się czyta,
mnie osobiście tylko przeszkadza jedno, zgrzyta mi
powtórzenie słowa "stara" w dużej bliskości, może się
czepiam... no ale zgrzyta, no i ta inwersja jeszcze
trochę "co stąd wybyli aby życie wieczne wieść".
Nie umiem dobrze odczytać przesłania wiersza. Nie
lepiej jest napisać pościej.
Jako publika podaję dane: chodziłam do szkoły w
tekstylnych butach od UNRY, wyrastałam na gruzach
wojny,dzieckiem gruzinów nie czułam się, lubię
gruzińską pieśń Suliko.W ramach komentarza tak mi się
nasuwa, że z tej emigracji nie można
wrócić.Pozdrawiam.
To w sumie jesienny wiersz o ptakach, które odleciały
już do ciepłych krajów :) pozdrawiam
Wzruszajacy wiersz :)
Nostalgiczny wiersz pozdrawiam
Nostalgia się wkradła,ale nie da się przymykać oczu na
nieubłaganą konieczność odejścia z tego świata.Znam
ten ból:)
niestety tak jest
Przyjaciele i bliscy, czekają na nas, a my czekamy w
kolejce.
Wybierasz się w podróż tak po prostu tylko dokąd się
tak spieszysz masz zapisanych dopiero kilka kartek
pamiętnika .
wzruszający wiersz, ale w sercach naszych i tak
pozostaną
I ja też się dołączę do pamiętnika...+
Więcej nas takich - spisujemy pamiętnik na twardym
dysku.
Rozglądam się dokoła, a tu pustka zewsząd woła. Szybko
się kruszą z ciałem i duszą.