Epizod

Ośnieżone wiejskie zabudowania w świetle reflektorów wyglądały niczym domki z piernika. Wzdłuż drogi ciągnęły się górskie pasma.
Po długiej nocy mglisty welon, zasnuwający okolicę, z wolna
przybierał złociste zabarwienie. Wyglądało to tak, jakby góry przyodziały jakąś odświętną szatę. Poniżej lód był pofałdowany i pożłobiony przez ostry mróz, który utrwalił kształty. Powietrze tak czyste, że zdawało się, że można je dotknąć. Niespodzianie z lasu przecinając drogę wyszły, podnosząc wysokie nogi, torując sobie drogę dwa łosie, z porożem niczym korony. Kiedy jeden z nich zaryczał basem, brzmiącym niby trąbka wołaniem, zdawały się drżeć drzewa. Wreszcie w oddali rozbłysły światełka domostwa do którego zdążali. Poczuła jak podskakuje jej serce , wykonując jeden długi, powolny fikołek. Przekonana, że pęknięcia i rysy, które w ciągu ostatnich tygodni pogłębiły się między nimi, zasklepiły się – była pełna optymizmu. Myliła się, bo pod zmurszałym jak twarz płotem zostały niespełnione marzenia. Słowa niczym palące strzały, pogrzebały uczucie w zagubionym labiryncie życia.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2017-01-04 Dodano: 2017-01-19 14:10:09

Ten wiersz przeczytano 1260 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie