Gdy już nic nie cieszy

Tak chciałby odnaleźć upragniony spokój,
by poczciwą chwilą ugłaskać świtania.
Uwolnić już duszę, wciąż tkwiącą w półmroku,
czy w końcu dziś zdoła, dokonać wyzwania?

Choć słońce nawleka na złote promienie,
barwioną w harmonii kopułę błękitu,
wieszając na niebie świetlany rumieniec,
lecz wzrok ociemniały - nie dozna zaszczytu.

Gdy chabry wśród łanów, wiatru słysząc nutę,
oddają się tańcom, wtulone gdzieś w zboże,
nie cieszą się oczy, gdyż łzami przekute,
choć widok zachwyca, lecz nic nie pomoże.

Gdzie lazur jeziora, utkany źdźbłem dzbanek,
życiem pełne wisi - gniazdeczko remiza,
tuż obok znękany, tęsknotą kochanek,
samotność mu pętlą - co w szyję się wgryza.

Nie mając powodu- a znał tylko jeden,
który z nią utracił, więc żyć - cóż za męka.
Choć pragnąłby usta - ostatni raz biedę
całuje, tak szepcząc - śmierci się nie lękam.

autor

Arturro

Napisany: 2020-07-27 Dodano: 2020-07-29 10:37:58

Ten wiersz przeczytano 1440 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie