Golgota

Idziesz Panie w czas tej męki,
Przez ulice naszych serc.
Pod ciężarem grzechów wszelkich,
Co swą winą gniotą Cię.

Idziesz Panie niestrudzenie
W samotności, w bólu tym,
Co przenika Cię do kości,
Co pozbawia wszelkich sił.

Idziesz Panie w tłumie wielkim,
Co zdziwieniem wita Cię,
W obojętność i chłód sumień,
Dążysz z krzyżem, drzewem win.

Patrzy gapiów rzesza cała,
Na Chrystusa trudny szlak,
W tłumie Matka Twa zbolała,
To Jej bólu też jest szlak.

Padasz Jezu pod ciężarem,
Jęcząc z bólu, padasz w proch.
Sił brakuje by pokonać,
Wątłość ciała w chwilę tą.

Idziesz Jezu krok za krokiem,
Znów upadek znaczy szlak,
I przystaje tuż za Tobą,
W tej niedoli, Szymon ,, brat''.

Oczy Twe wypełnia smutek,
Krew czerwona sączy się.
Chustą ktoś ociera lico
I osusza bólu łzę.

To Weronka w żalu wielkim,
Pokonała strach i ból,
I ulżyła - Boże Wielki,
Obmywając Syna skroń.

Kres wędrówki już jest bliski,
Odmierzany bólem ran.
Czas Golgoty już Ci bliski,
Pożegnania bliski czas.

Ciało Twe już krzyżem leży,
Ranią ręce, nogi Twe,
I stawiają krzyż do nieba,
Byś nam z góry przyjrzał się.

Widzisz Jezu nas z wysoka,
Widzisz każdy grzechu cierń,
I obmywasz w swej litości,
Nawet nędzny grzechu cień.

Ból nieznośny serce szarpie,
Ciało mdleje w męce tej,
O mój Jezu, o zbolały,
W samotności męki swej.

Jeszcze wzrokiem pełnym bólu,
Patrzysz w Matki Swojej twarz.
Ofiarując światu temu,
W Matce Swej , największy skarb.

Już odchodzisz w te objęcia,
Co w miłości tulą Cię,
W Ojca Swego ramion wszechświat,
W Boży nieba Twego dom.

Cisza sroga, mrok zapada,
Grzech zdeptany w chwilę tą,
W chwilę śmierci ziemi Pana,
Co zbawienie niesie z nią.

autor

elliza

Napisany: 2016-02-28 Dodano: 2016-02-28 18:03:48

Ten wiersz przeczytano 1412 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie