Gorzki smak

Wiersz, jak sam tytuł mówi, powstał z potrzeby

Idzie człowiek przez burze, deszcze, i zawieje,
z nadzieją oczekuje, na słoneczne jutra.
Los - przewodnik po ziemi, czasem się zaśmieje.
Bywa - że całe życie jego twarz jest smutna,

zimna. To przyjaciele, współczujący w biedzie.
Chowają puste serca wewnątrz ciała z chęci.
Na wiatr rzucane słowa, niecny czyn wyprzedzi.
Choć zawiedziona ufność, świat się dalej kręci.

Tak trudno na nim znaleźć równowagę bytu,
szczyptę szczęścia, uczucia, wśród boskich założeń.
Dobroć i szczerość ginie z ręki hipokrytów,
topnieje wiara w twoje przykazania Boże.

Gdy przykre doświadczenie, przygniecie do ziemi,
udawane współczucie zakpi blefem cnoty,
wtedy pogląd na przyjaźń na zawsze się zmieni,
i zostanie w pytaniach, nawet poligloty.


V.K. - żebyś to jeszcze wskazał co, gdzie :)
Nie jestem mocna w interpunkcji, może źle poprawiłam. Dziękuję ci bardzo.

wyrzucenia z siebie goryczy i niesmaku, po przeżyciu zdarzenia, ukazującego znieczulicę przyjaciół na niedostatek, i wykorzystaniu sytuacji dla własnej, a niekoniecznej korzyści.

autor

julka56

Dodano: 2010-05-03 09:22:17

Ten wiersz przeczytano 947 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie