Gwiazdozbiory. Kochanki. Bereniki

zapraszam serdecznie: https://www.facebook.com/jgrabarzpoezja/?fref=ts niebawem na fanpage'u wieści o książce! :)

Poeta śnił, a za każdym razem otwierało się niebo
od metafor ciężkie i spływały mu słowa jak nieżywe gwiazdy
z otwartymi oczami, głuche już i nieme.

Kochał się poeta w swoich snach, bo wierzył,
że prawdę powiadali kiedyś astrolodzy i tak bardzo się zaparł
dnia i dźwięku słońca, że choć bardzo pragnął,

swoje dni przeoczył. A one mijały, można by rzec z wierszem
spadały z pułapu, snuły się po bezkres i tak zastygały
martwe jak i słowa - już nie jednakowe, jeszcze nieodmienne.

Czasem tylko, gdy księżyc nie mógł spać nad ranem
nawiedzały poetę sny blado srebrzyste i schodziły do dolin
słynnych ze swych winnic kochanki w apostrofach

niczym łzy przeczystych. Macedońska księżniczko, szukaj go
nim całkiem zaśnie i się zasklepi pod powałą z kartek. Tutaj
dzień się budzi – żywy, niecierpliwy. Tam – wszystko razem z niebem

na oścież rozdarte.

autor

LittleRedRose

Napisany: 2016-01-09 Dodano: 2016-01-09 14:20:38

Ten wiersz przeczytano 1011 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie