Gwieździsty szlak...

Białystok2006-03-11 Dla mgr Murawskiej Mojej pani prof. .od j .polskiego w podziękowaniu za wskazanie drogi do Gwiazd!

Gwieździsty szlak...
Obudziłem się pod niebem bez gwiazd
Nawet księżyc srebrny gdzieś odszedł czy się skrył.
Leżę bez ruchu jak zimny głaz.
Nie wstaję, bo dokąd mam iść?
Nie ma drogi, nie ma nic!

Leżę w czarnej ziemi spowija mnie mrok.
W ustach goryczy smak.
Chce wstać, lecz sił mi brak.
I nagle słyszę ten głos....

Nie to złuda, to mary cichy głos tak nieznośnie w uszach brzmi.
Ten ciągły szept.
Proszę, zabierz go! Ja nie chcę otwierać oczu przecież dookoła tylko ciemność i mrok.
Lecz on natarczywy jest, drąży mój mózg.

Dźwięczy w mej głowie niczym dzwon.
Nie już nie mogę dłużej tego znieść.
Poddaję się.
Otwieram wolno powieki.

Widzę kobiety twarz.
Ona mi mówi - to twoja droga.
Wskazuje ręką w kierunku gwiazd Wstaję lecz cały drżę, a ona tylko uśmiecha się.
Tą drogą idź, lecz wiedz, że to brzemię i ciężki krzyż.

Opowiedziała mi o poezji i wskazała ścieżkę do gwiazd.
Podążam szlakiem gwieździstym a przed oczami już nie ma ciemności.
Lecz jej mądre oczy i uśmiechnięta twarz.
Na duszy brzemię i ciężki krzyż.
Lecz obrałem tą drogę, przecież zmierzam do gwiazd.
Tristan350

autor

Tristan350

Napisany: 2006-03-11 Dodano: 2006-03-12 00:16:48

Ten wiersz przeczytano 589 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie