Heliada nad zalewem

Człowiek, spocząwszy pod prastarym drzewem,
Bez żalu czytał gazety hiobowe,
Z których wyzierały kamienie grobowe
I tłum w pochodzie za krwawym zewem.

Drzewo odezwało się smętnym śpiewem,
Łzy, poruszywszy swe listki wierzbowe,
Zrzuciło na to ciało bez-sercowe
Nie licząc na spotkanie z odzewem.

Czemu tak płaczesz, Starożytna Pani?
Czy nad wojnami, chorobą i głodem?
Może Historia jest tych łez powodem?
Co twe serce przez tyle wieków rani?

Nie... Lamenty moje nie brzmią nad światem,
Te pieśni za Faetonem... mym bratem...

autor

AnimusLibrus

Napisany: 2014-07-14 Dodano: 2014-07-14 18:39:05

Ten wiersz przeczytano 933 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Sonet Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie