Idą

Idą, na wietrze szumią sztandary
w barwach błękitu i krwi na śniegu.
Za ich plecami kipią pożary
i gaśnie życie przerwane w biegu.

Czwórkami idą nieznaną drogą,
buty podkute i krok miarowy.
Na twarzach rygor zmieszany z trwogą,
a wokół mroźny ranek lutowy.

Niosą swe młode lata w plecakach,
śmierć wciąż podąża wolno ich śladem
i płacz i dusze w smutnych orszakach,
niczym wiosenne mgły ponad sadem.

Lśnią gwiazdy rodem z wojskowych szarż,
jednak na drodze do nieba bramy,
słyszą komendę. Stój! Obratnyj marsz!






Tutaj zbrodniarzy nie przepuszczamy!

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2022-03-09 Dodano: 2022-03-09 09:01:14

Ten wiersz przeczytano 1197 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie