Ideał

Pewnemu artyście...;-)

Siedziałam nad strumyczkiem,
Bawiłam się kamyczkiem.
Myślałam o chłopcu gorącym,
Oraz o słońcu palącym.

Tors miał silny, umięśniony
Gładki i lekko opalony.
Włosy – ciemny blond, średniej długości,
Opadały mu ma lekko zarysowane policzkowe kości.

Z kamyczków układałam jego piękne imię,
No i pewnie się nie mylę –
Zdradzić go nie mogę: powiem tylko:
Włoskie ono, do wyspy Kapri podobne nazwisko
Do włoskiego malarza imię.

Pomyślałam – ja go gdzieś widziałam!
Tak! – stwierdziłam prędko.
Widziałam go na statku, tam go pokochałam
Po raz pierwszy pocałowałam jego usta.
Jeszcze dziś czuję ich smak.
Tych ciepłych miękkich warg

Do dziś zadziwiają mnie jego książęce maniery,
Nie ma w kieszeni wielkiej giwery.
Ma gust, odnosi się do mnie z szacunkiem i taktem.
No i jest romantykiem, co lubię.
I choć w imaginacji tej mojej trochę się gubię,
To z każdym dniem jego uśmiech urzekający
Sprawia, że serce me i umysł jest gorący.

Szkoda tylko, że to miłość taka inna,
Nierealna, niemożliwa,
Taka jakaś platoniczna…

---------------------------------- © Copyright by edith_k@ (Wszelkie prawa zastrzeżone)

autor

edith_k@

Napisany: 2004-06-30 Dodano: 2007-02-19 13:33:13

Ten wiersz przeczytano 433 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie