Igraszki z diabła

Bajka

Introdukcja

Stary diabeł, już nieefektywny,
jął na życie kwękać i na swoje krzywdy.
Bo tyle w diabelstwie wieków dobrych przeżył,
gdy teraz i w piekle nikt w misję nie wierzy.

Bowiem w czasach naszych, opartych na forsie,
ludzie robią rzeczy od diabelskich gorsze.
Ludzie diabłów zmogli w diabelskiej kreacji,
a Piekło uległo demoralizacji.

*****

W kłębach dymu uwędzon, a nawet usmażon,
spełz niczym hydra do głowy i ramion,
siłę odbierając nienawistną myślą,
skoro mam już ciało, to posiędę wszystko.

Duszę też zagarnę i popsowam myśli,
bo dusza w niej igra w piekielne zadyszki.
A ja diabeł stary, już rady nie daję,
w Radzie ja Piekielnej jedyny odstaję.

Na ostatnim gremium już nawet Belzebub
mówił do mnie oschle, szponem wziął za przegub,
a taką piekielną zionął mi perorę,
że jestem nie diabłem a zwykłym potworem,

co mnie tak wkurzyło, jak jasna cholera,
już zacząłem wzywać Księcia Lucyfera,
by mnie wspomógł radą w mej diabelskiej biedzie.
Niestety nie przyszedł, bo był na obiedzie.

A z kim? Nie zgadniecie. Pijąc legł połogiem.
W urodziny Stwórcy szampana pił z Bogiem.
I razem pijani Biblię czytać jęli,
a z głupoty ludzkiej śmiechem się zatchnęli.

A diabła gdzieś mają, nikt o mnie nie spyta.
Bóg z Księciem Ciemności - taka to elita.
Chrzanię to, nie kuszę, gdzieś to wszystko mam.
Kurde, na mą duszę, kto wyżej, to cham.

Mamarzence, za inspirację, podziękowania

autor

Goldenretriver

Napisany: 2022-10-06 Dodano: 2022-10-06 09:21:07

Ten wiersz przeczytano 1658 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie