Ja Planetarny Wędrowiec - pustelnik

podróżujący wśród tłumów,
samotnię okraszam, solą oczu
w niemocy ginącego głosu.
Na śmierć, kołysząc się idę,
bujany zobojętnieniem.
Odtwarzam, zabraną po cichu, z
widoków moich, nadzieję.

Kręcą się w koło,
wielkie,
osobistości przystanki,
to miłość,
to syndrom sztokholmski,
to białe podniebne baranki.

Każdemu los coś w zapisie,
mnie same meteoryty,
ułudy zmyślne wianki,
pożegnań wieczne gromnice
i niedopite, piętrzące się
kaw piramidy,
zwłaszcza w kawiarniach,
oczywista...

Kiedyś, własne oczy
gwiazd siedliskiem.
Dziś, historii czarnymi dziurami
wysysają, szczęście i życie.
Zgorzkniałe, zielone, strawione,
spalone kule, kosmiczne.

Końca nie widać drogom,
odgrzewam w kotle,
ściele na nowo,
Zombie'ję,
Przyjdź, człowiek z sercem,
za nim się w proch
rozlecę,
za nim zgłupieję.

autor

serce w kryzysie

Napisany: 2022-08-04 Dodano: 2022-08-04 00:43:27

Ten wiersz przeczytano 730 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Satyra Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie