Jak kobieta ze smakiem opuszcza...

wiersz ten wymaga cierpliwości. być może jest owijaniem w bawełnę i nie spodoba się banalność jego tekstów i tematu. ale tak go czuję.

Kobieta: Za czym tęsknisz?
Mężczyzna: Za jutrem. Lepszym jutrem.
K: To taki banał…
M: Świat jest banałem. I stoi na banalnych podstawach.
K: Jest niezbadany! I niepewny…
M: Niezmierzony. To ocean lądów.
K: To ląd w oceanie.
M: To ocean pomysłów i ląd smutków.
K: To smutek obtoczony mgiełką zapomnienia.
M: To jedna wielka niewiedza i ziarenko prawdy.
K: Sieje niezgodę… I czyste dobro.
M: Wyrasta na nim miłość.
K: Która rodzi nowe plony – żądzę.
M: Nie wiadomo, czy czujemy jedno, czy drugie.
K: Wiadomo. Żądza niszczy dusze i wielkie, piękne związki.
M: Co przez to rozumiesz?
K: Rozstańmy się.
M: … A żądza rodzi zdradę i nienawiść…
K: Łamie serca.
M: I grzebie je na cmentarzu dusz.
K: To koniec. MOJA tęsknota już nie wiąże się z Tobą.

w zamierzeniu, kiedy go pisałam(dawno temu) to mężczyzna miał opuszczać kobietę. ale że od tego czasu w moim życiu dużo się zmieniło, wiem, że kobieta - ja, też mogę. więc opuszczam.

autor

Bunia:*

Napisany: 2006-02-11 Dodano: 2007-09-17 17:57:58

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie