Jaka szkoda, że nie jesteśmy...

Fale przypływu i odpływu,
Delikatnie pieszczą moje zwłoki.
Jaka szkoda, że nie ma cię tutaj obok mnie.
Nasze dłonie oplotłyby wodorosty.
Nasze nogi głaskałby piasek.
Dusza lekko wychyla się z ciała ku morzu.
Bursztyn wzroku wciąż się wije niespokojnie.
Oddech krzyczy ciszą i drżeniem.
Zimno mi.
Noc na plaży, tylko jedno ciało i sen.
Z jednym sercem jak tylko z jednym butem na nodze.
Tak mi źle, tak boli mnie moja niepotrzebna krew odpływająca z falami.
Piana cudu już na pewno nie powstanie.
Za to rano odnajdą mnie dzikie mewy.
I wydziobią ze mnie to co potrzeba.
Jaka szkoda, że nie jesteśmy nad morzem tylko w kostnicy.
Jaka szkoda, że nie mówimy już tym samym językiem.

autor

Panna Piszpan

Dodano: 2006-07-10 16:12:09

Ten wiersz przeczytano 408 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie