A jednak...

(Rosjanie mieli poufny plan)

Zanim wyślę życzenia świąteczne (tak pisałam w grudniu tamtego roku), nie mogę się nie podzielić z Wami wiadomością, jak to mówią – z pierwszej ręki, świeżutką, która jest niewygodnym, dla wielu mieszkańców naszego kraju, potwierdzeniem tejże informacji.
O stanie wojennym, który był ogłoszony 13 grudnia 1981 roku, starsi rocznikiem nigdy nie zapomną, młodsi natomiast – jednym co nieco zostało w pamięci, inni wiedzą tylko z opowiadań bliskich albo od pani w szkole.

Tak się złożyło, że w tamtych latach mieszkałam z rodziną we wschodniej części kraju, pięćdziesiąt kilometrów na północny Wschód od Warszawy. W roku 1990, nadarzyła się nam okazja przeprowadzić się na drugi koniec Polski, to znaczy na Zachód, do województwa wtedy zwanego Zielonogórskim, gdzie zamieszkuję do chwili obecnej. Przed przeprowadzką, pojechaliśmy z mężem do mojej rodziny mieszkającej na Białorusi. Głównym celem wyjazdu nie była wizyta kurtuazyjna, choć po części i tak można powiedzieć, bowiem przeprowadzając się w obecnie zwane Lubuskie, oddalaliśmy się od rodziny tam zamieszkałej, o prawie pięćset kilometrów i już tak często nie będzie możliwe podskoczyć na herbatkę, jak dotychczas bywało. A więc pod płaszczykiem pożegnania z tamtejszą rodzinką, pojechaliśmy jucznie obładowani rzeczami, z których domownicy powyrastali, a tym samym mniej zostawało do pakowania przy przeprowadzce. Uważaliśmy, że tak powinniśmy zrobić, bo i niedaleko stamtąd, i szkoda było wielu rzeczy wyrzucić.
Oczywiście, niezapowiedziane nasze 'dzień dobry' było dla rodziny zaskoczeniem, ale szczerze mówiąc – miłym zaskoczeniem. Już następnego dnia wydano na naszą cześć przyjęcie jak to się mówi, "na cztery fajerki", zakrapiane naturalnie, nie w kieliszkach a w stakanczikach* i jasna rzecz, krystaliczny KPN, czyli księżycówa - pierwyj sort.
Za pierwszym polaniem do szkła, wszyscy nagle wstali i zamiast przemówień rodzinnych, chórem rozległ się Mazurek Dąbrowskiego. Mojemu mężowi omal oczy nie wyszły na wierzch, ale dołączył do śpiewających, a po drugiej strofce wysiadł, ja też, a oni odśpiewali caluteńki tekst, po czym przechylili szklanice z krystalicznie czystym bim-berkiem. Po krótkiej chwili rozwiązały się wszystkim języki, rzecz jasna nie obyło się bez polityki. Oni byli ciekawi co u nas, a u nas wiadomo, już dawno było po stanie wojennym. Jeden z młodych ludzi – najmłodszy syn cioteczki, niedawno wrócił z wojska (po ichniemu z armii) i z nim to mój małżonek od dłuższego czasu debatował. Młody kuzynek rozmawiając, jakby uważnie się rozglądał – raz w okno i za okno, to znowu sprawdzał czy nie ma nikogo za drzwiami. Odniosłam wrażenie, że boi się, by nikt spoza ścisłego grona rodzinnego nie słyszał co on mówi. W całej tej ich dyskusji, dla mnie jedna informacja była najistotniejsza. Kiedy u nas się kotłowało, jego jednostka stała tylko w odległości 80 km od mojego miasta na Kurpiach, w którym mieszkałam. Przegrupowanie – znaczy przekierowanie jego jednostki wojskowej z Krymu pod granicę białorusko-polską, odbyło się latem roku pamiętnego i stali tam prawie rok. Czekali na rozkazy. Dzięki Bogu, że się nie doczekali.
Kiedy mój mąż zapytał go – i ty byś strzelał do swojego brata, kuzyna - on, z pełną powagą odpowiedział - "rozkaz to rozkaz, a jak nie, to kula w łeb".
– A nie strzelałbyś w powietrze? – Ciągnął dalej małżonek, a on odpowiedział pytaniem na pytanie:
– Czy ty czekałbyś aż z przeciwnej strony kula ci za kołnierz wpadnie? A może byś liczył na to, że to swojska kulka i ci wpadnie tylko za kołnierz albo do kieszeni?

Słuchałam ich rozmowy z cierpnącą skórą. Jak wróciliśmy do domu, wiele razy w różnych gronach towarzyskich usiłowałam dać do zrozumienia o możliwości rosyjskiej interwencji. Ba, nawet w gronie bardziej zaufanym powtarzałam, co mówił
kuzynek, ale zawsze mnie sumowano – nie broń Jaruzelskiego.

A oto co przykuło moją uwagę wiele lat późnej, bo przy końcu ubiegłego roku.
W Tygodniku Zielonogórskim z 12 – 13 grudnia 2015 r. ukazał się na pół strony artykuł pt."Rosjanie mieli poufny plan". Pan Dariusz Malinowski podarował dla Muzeum Ziemi Lubuskiej kopię poufnej mapy z arcyciekawym nagłówkiem "Generalny sztab Zielona Góra", wydanej w roku 1979. Na mapie dokładny plan miasta w skali 1:10 000 i nie z ciekawostkami turystycznymi, tylko z newralgicznymi punktami, jeśli idzie o bezpieczeństwo kraju.

Polecam, kto ma dostęp do Gazety Lubuskiej z tamtego okresu (Tygodnik Zielonogórski jest jej dodatkiem).
Moim zdaniem – warto znać takie fakty. Warto przewartościować swoje spojrzenie na minione dni z grudnia 1981 roku.
---------------------------
* stakanczik – szklaneczka w j. rosyjskim

autor

mariat

Napisany: 2016-12-04 Dodano: 2016-12-04 23:54:23

Ten wiersz przeczytano 2314 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie