Jedno pytanie do Sokratesa

Umówiłam się dziś na spotkanie z Sokratesem.
Spotkamy się na kawie na ateńskiej Agorze.
Przyjął moje zaproszenie, choć miał w głosie lekkie zdziwienie. Chyba się zastanawiał, czego mogę chcieć od niego, teraz po tylu wiekach jego nieobecności.
Usiadłam wygodnie w oczekiwaniu na filozofa.
Wybrałam plac Agora, po którym co dzień wędrował.
Siedzę, czekam i listę pytań w głowie układam.
Czas ucieka z godziny na godzinę. Niepokój we mnie wzbiera.
Myślę, już nie przyjdzie, może zrezygnował?
Nagle widzę, stoi przy mnie w brudnej todze z długą brodą. Włosy mocno potargane i oczy lekko zaspane.
- Witam pana Sokratesa!- wydukałam.
- Witaj ptaszyno!- usłyszałam.
- Panie Sokratesie, mam jedno pytanie - zaczęłam zgrabnie.
- Nie odpowiem na żadne pytania. To ja jestem od ich zadawania! - wykrzyknął.
- Proszę, mam tylko jedno pytanie - dłonie złożyłam w błagalnym geście. Po dłuższej chwili dostałam nieme przyzwolenie.
- Czemu wypił pan cykutę, a nie uciekł?
- Wypiłem cykutę, żeby oni się zastanawiali, dlaczego mi ją podali - dumnie odpowiedział.
- A zatem to była dla nich kara?- zapytałam.
Lecz odpowiedzi nie dostałam.
Sokratesa już nie było. Patrzyłam na puste krzesło.
- A może wcale go nie było? - pomyślałam.
I już się zastanawiałam.

Dlaczego zadajemy tak mało istotnych pytań?
Czy boimy się, że spotka nas los Sokratesa?
Dużo jest prawdy w tym, że unikamy ludzi, którzy zadają nam niewygodne pytania.
A jak Ty myślisz?

autor

Larisa

Napisany: 2022-12-10 Dodano: 2022-12-10 08:15:12

Ten wiersz przeczytano 2519 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie