Jesień

Na sprzeciwy nie patrząc publiki
i że w poparcia słupkach miernota,
przyszła jesień, by wkleić w zielniki
liście strojne w blask miedzi i złota.

Gumką myszką z serc letnie usunie
zakochania i pasje wiosenne,
żeby zostawić miejsce fortunie,
która niesie miłości jesienne.

Napar z imbiru zrobi, a potem
ubogaci go miodem wrzosowym.
Na zapiecku znów pomruczy z kotem
o koraliku jarzębinowym.

Z popiołu wyjmie gorące ziemniaki.
W wino gronową słodycz przemieni.
Z grządki ostatnie zbierze buraki
licząc na to, że ktoś ją doceni.

Kalosze swetry i parasole
odnajdzie na dnie szafy i zgrabnie
herbacianych róż bukiet na stole
ustawi, by się poczuć powabnie.

Gdy w krąg rozproszy zapach szarlotki,
cynamonu i gwiazdek anyżu.
Wybierze się do lasu na plotki
i zapali znicz w ciszy przy krzyżu.

Nici babiego lata pozbiera
by nawlec na nie kropelki rosy
Zastąpi tańcząc z wiatrem fryzjera
ścinając drzewom liście jak włosy.

We dnie trudzić się będzie i w noce.
Nie doje, nawet też nie pokima.
Na wdzięczności mdłe licząc owoce,
lecz i tak w końcu przegna ją zima.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2021-09-22 Dodano: 2021-09-22 23:16:49

Ten wiersz przeczytano 1385 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie