jesienią jednacy

A.

**** *
jesienią jednacy
jak na niebie ptaki

z twarzą czasem pooraną
ręką drżącą
i niepewnym krokiem
z nieuniknionym tuż za horyzontem

w młodej duszy jednak inni

w przeszłość
tęsknie zaglądają
to co już za nimi
rozliczają grzechy
dobrych chwil
szukają
a one z pamięci
chyłkiem umykają
jak muzy płoche

zostają
jakieś resztki
jakieś marne okruchy
bez rytmu i bez harmonii
i fotografia z listem wyblakłym
w rozedrganej dłoni

może jeszcze raz zatli się życie
może jakaś iskra została
w sercu pomarszczonym...

© MaJa / Ważka

autor

majka11

Napisany: 2017-08-27 Dodano: 2017-08-29 12:16:50

Ten wiersz przeczytano 385 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie