Jesienna depresja...

Jesień czesze swe włosy
szczotką ze skorup kasztana,
jej łabędzia szyja
skryta w korze wierzby plączącej
niemo blaga o dotyk...

Spod firanki rzęs
pierwsze łzy płyną,
głośno uderzając o szyby samochodów...

Kolejna fiolka tabletek na sen
i cichy świst
tłumionego rewolweru...

Z białej poduszki nierealnych snów
sypią się pożółkłe liście i krew...

Pierwszy śnieg otula
jej nagie ciało i zabiera
do królestwa wiecznego snu
niespokojne myśli...

A na lśniącym asfalcie
narkoman na głodzie
bazgrze niezdarnie słowa

" tak umiera miłość..."

autor

Amatorka

Dodano: 2006-10-23 13:21:50

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie