Jestem bestią...

Dla wszystkich których zraniłam i opuściłam...

Płacz, ból, jęk...
Słyszałam to wszystko gdy szłam ulicą...

Ale dlaczego, dlaczego odwracałam wtedy głowę...
Dlaczego mówiłam że mnie to nie dotyczy?
Dlaczego byłam nie czuła?

A teraz jestem sama...
...czuję ból, jęczę i szlocham...

I nikt tego nie widzi...
Czuję smutek, rozpacz...

Krzyczę...
jednak nikt nie słyszy....

I wtedy przychodzi wspomnienie...
o mojej dumie, zapatrzeniu, interesowności...

I przychodzi śmierć...
Długa, bolesna, samotna...
Jestem zabierana w krainę ciemności...

Ale tam znajdę tylko jedną rzecz...
Pomnik z napisem: Nie człowiek lecz bestia...
A przy napisie mój obraz wyryty na ciemnej mogile...

autor

Smutna Filozofka

Napisany: 2006-09-22 Dodano: 2006-09-22 09:43:37

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie