KASZTAN

odgrzewa wspomnienia

podskakują blond warkoczyki
gałąź kasztanowca pochwyciła kokardę
do domu wnoszę szczęście
z kieszeni wyciągam kasztany
przemieniam w figury
moje ludziki rozumiem bez słów
czasem
słyszę jak rżą kasztanowe koniki
biegają ze mną po parku

postarzały się drzewa kasztanowca
urosły moje warkocze
rozpuszczam w pośpiechu
pędząc w twoje objęcia
przeczesujesz palcami
moje kasztanowe włosy
przyciskasz do serca
uśmiechają się do nas zielone jeżyki
podajesz rudy kasztan
przedsmak naszej miłości
szczęście trwa
dwadzieścia lat
przekwitają jabłonie
odlatują białoróżowe płatki
wraz z nimi
odchodzi nasza niedokończona miłość

mijają kolejne pory roku
siwe włosy
przemalowałam na kasztanowo
spacerując szukam cię wzrokiem
każdej jesieni
zielone jeżyki witają mnie uśmiechem
lecz to nie nasze kasztany
ten jeden jedyny choć pomarszczony
mam w kieszeni
zabieram go na spacer

autor

grażyna-elżbieta

Dodano: 2012-11-13 08:38:00

Ten wiersz przeczytano 2768 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie