kawa
kawa w róży
zatracona w przestrzeni czasu
świat ukołysał
znów u mnie róża
dawno nie pisana
kruszyć noc w dłoni
w oczekiwaniu wyciszyć serce
uniesione w zachwycie
boso odeszła
ze srebrną ciszą
kawa w róży
zatracona w przestrzeni czasu
świat ukołysał
znów u mnie róża
dawno nie pisana
kruszyć noc w dłoni
w oczekiwaniu wyciszyć serce
uniesione w zachwycie
boso odeszła
ze srebrną ciszą
Komentarze (11)
Zdecydowanie cieply klimat wiersza...
Taki powinien towarzyszyc przyjazni.
Pozdrawiam cieplo, Dominiko. :)
Sturecki dziękuje
Anna masz rację niektórzy wróżąc fusów albo z ręki
@ krystek tak masz rację cieszmy się chwilą one nigdy
nie powrócą drugi raz
Kazimierz Surzyn miło mi to słyszeć
Sisy dziękuje bardzo
Larisa dziękuje bardzo
Anna tak róże są piękne i też bolą
Ankhnike dziękuję bardzo
Wandaw dziękuję
Pozdrawiam serdecznie:)
Wspaniała miniaturka.
Pozdrawiam serdecznie :)
Pięknie tu i aromatycznie... pozdrawiam serdecznie.
A róże są piękne- ale bolą.
Tak jak życie.
Piękny, ciepły wiersz!
Metaforycznie o przyjaźni.
Serdecznie pozdrawiam
Ładnie bardzo.
Pozdrawiam serdecznie:)
Z podobaniem przeczytałem, pozdrawiam ciepło.
Cieszmy się każdą chwilą, bo są niepowtarzalne, ulotne
z realnego życia. Czytałam z przyjemnością i
podobaniem:)
Fajny wiersz (a niektórzy wróżą z fusów.)
Opis kawy w róży jako zatraconej w przestrzeni czasu,
do tego wersy: "kruszenia nocy" i "boso odchodzenia ze
srebrną ciszą" nadają mu wyjątkowe emocje. Wiersz
ukazuje zmysłowy rytm życia i chwil, które mogą być
zarówno ulotne, jak i pełne piękna. Jednym słowem -
pięknie.
(+)