Kiedyś odejdę...Choć nadal będę...

Kiedy się dziwić przestanę
wolno popłynie czas
powieki lekko zamknięte
inaczej zaczną patrzeć na świat

Serce cichutko będzie wystukiwać
rytm
nie usłyszy go już nikt
zimne dłonie
a wokół chłód i wiatr

Pozostanie fotografia krótki list
lichłych wspomnień garść
byle dusza zapłakała-
oczy zapomną

Kiedy sie uśmiechać przestanę
słońce straci blask
uszy przepasane chustą
tylko myśli moich głos

włosów rozwianych
nie ujrzy nikt
usta zamknięte
bo mówić już wstyd

Kiedy się dziwić przestanę
nie będzie już mnie
Kiedy sie uśmiechać przestanę
uronię kilka łez..

autor

Aguletka

Dodano: 2007-06-07 17:30:20

Ten wiersz przeczytano 393 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie