Konanie..

Wyrwane szaremu niebu..
Ostatnie promienie słońca..
Serce z piersi konającego..
Apogeum bliskiego końca..

Szare, rozbiegane oczy..
W poszukiwaniu nadziei..
Chcą znaleźć środek złoty..
Wśród zawiłych życia kniei..

Empatyczne złogi świata..
Odeszły w zapomnienie..
Dziś brat nienawidzi brata..
Pozostało tylko cierpienie..

Los płata dziwne figle..
Wystawia wciąż na próby..
Ty jak na śliskim mydle..
Pędzisz przez życia trudy..

I chciałbyś tak niewiele..
Troszkę uczucia, radości..
Ptaków porannych wesele..
Świata pełnego miłości..

autor

AndyB

Napisany: 2003-08-06 Dodano: 2004-10-27 18:41:39

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Sylabiczny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie