Kraina zapomnienia

Na zielonej polanie, w środku lasu
Słychać radosny gwar, to leśnych zwierząt bal
Biegają w koło, bawią się wspaniale
W końcu nie co dzień zdarza się gość taki
Spoglądając zza jednego z drzew
Widzi się postać tą
Podobna do człeka jest lecz być nim nie może
Szpiczaste uszy zdradzają jego naturę
To Elfi bard dać koncert ma, by matka natura szczęśliwa mogła spać
Sięga po lutnię swą, gwar zmienił się w szelest drzew
Delikatnie uderza w struny jej, magiczny spektakl zaczyna się
Zauroczył wszystkich, również mnie
Driady także odważyły się, nie odpuściły widowiska
Zachodzi słońce, świetliki przyświecą nam
On wciąż śpiewa, on wciąż gra
Każdy w stanie uniesienia odpoczywa należycie
Nastał jednak czas by przerwać koncert, odpocząć chwilę…
Zwierzęta się rozchodzą, Driady do drzew wracają swych
Tylko on sam pozostał, nie odszedł wcale
Zbyt bardzo kocha to miejsce, tu pozostać pragnie
Czy ktoś mu zabroni?
Przyszło mu umrzeć w magicznym lesie tym
Wśród dzikich zwierząt, wśród pięknych Driad
Nikt o nim nie zapomni, drzewa szepczą tak
Wszyscy go kochali, kochałem go i ja
Bratem dla mnie był, straciłem go
Czuć smutek mam?
Umarł szczęśliwy u matki natury wrót…

autor

Fa_sol

Napisany: 2008-03-31 Dodano: 2008-08-11 09:09:27

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie