Kraina Zapomnienia
Blask Księżyca obejmuje swą tajemną aurą
Całą Krainę Zapomnienia
Wówczas budzi się jej bogactwo
Pejzaż przyrody złoci się, ożywa
Słychać jak oddycha powiew wiatru
- Płynie między drzewami
Ich konary melodia natury okrywa, zapach
kwiatów,
Woń mokrgo podłoża, zagłębia jezior,
Strumienia wód wodospadów
Nuta wolnych stworzeń - narodziny Piękna
Oaza spokoju nawołuje do tego co kocha
Wrażliwe dusze artystów
- Pisarzy, malarzy, rzeźbiarzy,
pieśniarzy...
Twórców kultury - pamiętnej sztuki
Pragnie być dla nich muzą, natchnieniem
Upamiętnieniem tego co ceni, ubóstwia
- Płomienny żar ognia nadziei, która jest
wieczna
Kraina Zapomnienia bez rozdźwięku
wspominana
Zgubnie brzmiąca
Dla osobowych kręgów bez wyobraźni
Zagubionych w namacalnych realiach
Brak im świadomości wzniosłych ideałów,
Magii symboli i czarów
Kontury artyzmu są żywe w świetle
Skąpanego w złocie Księżyca
Kraina Zapomnienia pogrążona w blaskach i
cieniach
Strzeże tajemnicy kontrastów
Życia i Śmierci
Prawdy i Kłamstwa
Miłości i Nienawiści
Wiary i Utraconej Nadziei
...
Dwa światy sławione przez twórców Piękna
Kraina Zapomnienia - magiczna kraina
Niebo, Ziemia, pomiędzy nimi - Ona.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.