Krzyż na skraju wsi

Kto Ciebie Boże raz pojąć może, ten nic nie pragnie ni szuka.

Zaraz za wsią w lesie posadzili małą,
smukłą i dorodną, uroczą sosenkę.
Słoneczne promienie w dzień ją ogrzewały,
a majowe deszcze prały jej sukienkę.

Bialutkie zawilce obrosły ją w koło.
W smutne dni jesienne wiatr na szyszkach grał.
Ptaki miały gniazda, śpiewały wesoło.
Z pobliskiej polany wiatr zapachy gnał.

Na całej polanie poziomeczki rosły.
Przychodziły dzieci i zbierały w kosze.
Lubiły odpocząć w cieniu pięknej sosny.
Nagle sosna płacze, więc posłuchaj proszę.

Przyszli ludzie ze wsi z siekierą i piłą.
Jeden mówi "piękna", drugi mówi "dobra".
Ciapali zawzięcie i z okropną siłą
piła pchała zęby, jak straszliwa kobra.

Upadła na ziemię w swym upokorzeniu.
Jak drobne zapałki konary pękały.
- Skórę ze mnie zdjęli - w jednym oka mgnieniu.
Żegnam ciebie lesie, wali się świat cały.

Stolarz mnie obejrzał, maszynerię włączył.
Warczały maszyny gładząc moje ciało.
Wybrał dwa kawałki i razem połączył.
I tak moje drewno krzyżem pozostało.

Do krzyża przybito ramiona Chrystusa.
Postawili za wsią, gdzie rozstaje były.
A ja sosna żyję, tylko to mnie wzrusza.
Czemu mnie obrałeś? O mój Panie miły.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2021-04-14 Dodano: 2021-04-14 21:43:56

Ten wiersz przeczytano 2259 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara Okazje Wielkanoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie