Ku pamięci najlepszemu

Drogi kończą się w polu
zaciera horyzont, błękitne niebo
i żółte pole odrywają od siebie

Nadciąga stado kruków
już nie ma części, ani całości
nie ma bliskości, nie ma dali
jest nieuchronna katastrofa?

To tęsknota za nieskończonością
konwulsyjne pociągnięcie pędzlem
ślady pełzające, wijące, biegnące
kręte, faliste, krzyżowe...
i ta żółta ciemność

Ostatni akord zespalający
wszystko, naturę, sztukę, życie
i śmierć, w tę jedną potęgę bytu.

"Kruki nad polem zboża" jedno z najdoskonalszych dzieł Van Gogha

autor

gorza

Napisany: 2010-10-30 Dodano: 2010-10-30 21:14:22

Ten wiersz przeczytano 1660 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie