Labirynt bez wyjścia.

Jak co dnia siadała przy stole,
popijając kawę czarną jak smołę.
Nurzała wargi i z cichym siorbnięciem,
opróżniała kubek z niesłyszalnym westchnięciem.

Gorzka łza co po jej licu sunęła,
po sam podbródek do dołu spłynęła.
Koniec końców na koszuli wylądowała,
a ona nadal rozpaczliwie łkała.

Dlaczego życie takie figle płata,
twierdząc, że to za winy zapłata.
Sądząc, że innego sposobu nie ma,
cudowną bajkę w koszmar zamienia.


3 styczeń. 2010 r.

autor

poetica

Napisany: 2009-12-31 Dodano: 2010-01-03 16:28:10

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie