Łąka.

Zwinięta w kłębek niczym sen ślimaka
Upadłaś w trawie pośród łąk bezmiaru
I w spazmach pogrążona płaczu
Ziemię rosiłaś łzami bez umiaru

Aż zakwitła łąka kwiatem łzą zrodzonym
Zapłonęła rumieńcem rospłonionych maków
Obrodziła tysiącem tańczących motyli
Całujących twe ciało niczym płatki kwiatów

Ich skrzydła rozbudziły wiatru tchnienie lekkie
By osuszył krople spływające z twarzy
I dotykiem łagodnym ukoił twe łkania
I uśpił szelestem trawiastych ruczajów

Taka lekka, tak zwiewna, niby sen motyla
Śnisz teraz wolna, opuszczona trwogą
Brzemienna spokojem zrodzonym wśród łąki
A łąka już na zawsze będzie tylko twoją.

autor

BERTio

Napisany: 2004-05-08 Dodano: 2006-10-21 07:50:18

Ten wiersz przeczytano 648 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie