ŁANY ŻYCIA

Jak pory roku w życiu,

tak ziemię ukochałem.

Rozległym łanom zboża,

im serce swe oddałem.



A każdy skrawek roli,

pieściłem jak dziewicę.

Ten zapach - zapach ziemi,

to całe moje życie.



Jesienią pachnie sadem

a wiosną jak dziewanna.

Latem zaś dojrzałością ,

bo zimą jak ta sanna.



Za pługiem skiba świeci

i mieni się barwami.

Jak różdżką czarodziejską,

obnaża się przed nami.



A wtedy czas jest siewu,

dorodnym ziarnem płodzisz .

Tak ona ci się wdzięczy ,

gdy żniw już czas nadchodzi.



Rozległe pola chleba,

czarują ach kłosami.

Przy wietrze kołysane,

jak kibić wraz z biodrami.



I plon gdy już zebrany,

to ziemia odpoczywa.

Bo znów swym rytuałem ,

na nowo ją odkrywam.



A kiedy przyjdzie pora ,

utuli cię jak dziecię .

Rozkruszy twoją marność

i znów się odnajdziecie .

autor

Prymus

Napisany: 2023-05-08 Dodano: 2023-05-08 21:40:33

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie