Lato

Wczesne letnie słońce świeci jasno, liście drzew błyszczą świeżą zielenią i ulice są pełne młodych gwiazd, chcących bezgrzeszność zagubić. A to tylko początek maja, oczywiście pracuję nad sobą, ale jak tak dalej pójdzie, to ja ci Halina nie gwarantuję, że no... sama rozumiesz, też kiedyś byłaś ładną kobietą, a ja jestem poetą (o... widzisz, nawet się zrymowało, gdyby ktoś miał wątpliwości) i potrzebuję inspiracji, szalonej miłości, złamanych serc, dramy tak zwanej. A ty tylko... dom robota, robota dom, w drodze czasami sklep. Gdzie tu temat znajdę?

Ale obiecałeś... mówiłeś, że do normalnej pracy pójdziesz, że na rachunki dorzucisz, byłoby mi dużo łatwiej.

I już się zaczyna — pieniądze, rachunki, wygodniej, łatwiej... Halina, nie o to w życiu chodzi. Ja nie wiem, jak ja tu z tobą wytrzymam. Najlepiej jakbyś pojechała do Radomia do matki na całe lato. Nie mówię, że mamy się przez tyle czasu nie widzieć, zawsze możesz... O, np. raz na tydzień przyjechać, żeby domu nie zapuścić, posprzątać, nagotować, pomrozić, poprać itp.


Chyba jesteś niepoważny, kto mi da tyle urlopu... już mi tylko osiem dni w tym roku zostało.


O mój Borze... Halina powiem ci coś, ale tak szczerze, jesteś wielką materialistką, nie wiem jak tak można, zniewolić się i to na własne życzenie. Nic tylko rzeczy doczesne, tak dla mnie poety błahe.



Dzień miną. Noc głęboka w ciszy unosi zapach atramentu. Miasto śpi spokojnym snem, a wiatr wieje niedbale, zacierając ślady stóp Haliny, która poszła po papierosy dla mnie. Oj, żeby tylko w ciemnościach odnalazła drogę powrotną — martwię się poetycko.

autor

raskolnikowski

Napisany: 2024-05-02 Dodano: 2024-05-02 16:09:22

Ten wiersz przeczytano 201 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Wesoły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie