Laura

Dla mojej wnusi Laury

Moja wnuczka Laura, dzisiaj kończy trzy latka.
Jak szybko minął czas od jej narodzin.
Dzisiaj to już niemalże panna.
Ma swoje humory, rytuały i zabawy.
Kiedy stoi w tiulowej, różowej sukience, uczesana w koczek, wygląda jak zwiewny sierpniowy motylek, który przysiadł na łące życia.
Przepastny błękit jej oczu sprawia, że moje serce bije niczym dzwon kościelny, obwieszczający światu radosną nowinę.
Miękki profil jej twarzyczki, finezja ruchu i zniewalający uśmiech, potrafią sprawić, że świat ścieli się kwiatem.
Odkąd jest Laurunia z nami, mam coraz więcej przemyśleń o przemijaniu.
Przytulam moją wnuczkę i wracają moje wspomnienia z dzieciństwa.
Spacery z tatą za rękę sosnową nadmorską alejką, babcine kanapki z masłem, szynką i ogórkiem, pierścionek z bursztynkiem, echo dzięcioła w lesie i biel piaszczystych, klifowych plaż.
Posiadanie wnuków, wzbogaca nasze życie, daje nam wiele radości i miłości, przypomina nam, że życie jest darem.
To my dziadkowie tworzymy nowe pokolenie, dając mu cząstkę siebie.


Laura

I przyszła
Mała główka
W lokach i kwiatach
Spojrzałam
W jej oczy
A w nich
Tęcza się pojawiła
I serca nasze złączyła
Bo oczy
Błękitnego kryształu
Miała
I promienie
Światła
W nich załamywała

Laura- imię dostała...

autor

Larisa

Napisany: 2022-08-18 Dodano: 2022-08-18 11:48:08

Ten wiersz przeczytano 2191 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Monolog Klimat Radosny Tematyka Urodziny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie