Lustro

W ferworze walki, na przestrzeni lat
Gdy człowiek mierzył się sam ze sobą,
Było wiele wpadek, było wiele wad
Które świat tak zowie, a które ozdobą

Każdego człowieka, bo poprzez te wady
Człowiek objawia prawdę o sobie samym.
A przyznanie do cienia bez żadnego wahania,
Jest wyczynem nie lada, przez serce czekanym.

Nie sposób oceniać cienia żadną miarą,
Każdy idzie w sposób jaki mu pasuje.
Czy ciałem jest młodym czy istotą starą
Sam do siebie, w pewien sposób, się dostosowuje.

Poprzez swoje wady, które świat tak widzi,
Poprzez wszystkie rany w dzieciństwie zadane,
Staje sam ze sobą do walki codziennej
By byt swój odmienić. Objąć każdą ranę.

Nie wiedzieć dlaczego tak się trzeba zmagać?
Być może nie każdy obiera cel wielki,
Lecz tym, którzy cel największy wybrali
Życie usłane jest milionem cierni.

Poprzez te ciernie się uszlachetniamy,
Rozumiemy życie poprzez jedną prawdę.
Już dłużej ze sobą się nie rozmijamy,
Uznajemy siebie, opuszczamy gardę.

Prawda wypełnia nasz byt w każdej chwili
Toczy nas wewnętrznie, z naszym Ja zrównuje,
Abyśmy z tych ludzi, którzy byli mili
Stali się prawdziwi, swe Ja ujawnili.

W prawdzie nie ma żalu, nie ma zła, radości
Brak poczucia winy, nie ma samotności.
Sami jesteśmy prawdą, taką zlaną z nami
Jakoby Bóg się w nas odezwać raczył
Przeszedł nasze ciało pomiędzy ranami
I sam siebie w lustrze zobaczył.

autor

muluc607

Napisany: 2023-10-12 Dodano: 2023-10-12 07:35:46

Ten wiersz przeczytano 356 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie