Mam na imię Oli część 2

(dla wnusi)

Ulubionym zajęciem mamy jest pisanie książek. Ja i tata wolimy je czytać. Taka z nas rodzinka moli książkowych. Nawet Nadia domaga się codziennie czytania po obiedzie. A poza bajkami po prostu uwielbia włazić wszystkim pod nogi. Jest szczęśliwa, gdy znajduje się w centrum uwagi. Tak mówi tata. Ja podobno też taki byłem.
Ale teraz wyrosłem i mam swoje zainteresowania. Choćby fantastyka. Właśnie w tej chwili czytam Dince Harrego Pottera. Pewnie i tak nic nie rozumie, ale udaje, że tak. Przygoda tak mnie wciąga, że zapominam o całym świecie. Prawie słyszę, jak bazyliszek woła do Harrego - Chodź tutaj! Wreszcie dociera do mnie, że to mama woła mnie do kuchni.
- Oli, zwieź do schowka blachę do pieczenia. Nie będę już jej używała, bo właśnie wypróbowałam nową, ale tata twierdzi, że ta stara mu się przyda. Ciekawe do czego? Możesz zabrać ze sobą Dinkę. Tylko pamiętaj, nie schodźcie na parking, bo jeszcze zabłądzicie - ostrzega.
Rzeczywiście, nasz wieżowiec, nazywany łamańcem, jest największy i prawie najwyższy w mieście. Pod nim znajduje się parking, który zajmuje kilka podziemnych pięter. Zupełnie jak labirynt pod Pałacem Kultury i Nauki w Warszawie. Podobno pełno tam zdziczałych kotów, które żyją w ciemności i nigdy nie wychodzą na powierzchnię.
Komórki mieszczą się nad parkingiem, więc nie można się zgubić. Wystarczy tylko zjechać na dół windą.
Mówię Dince na ucho, że mam dla niej niespodziankę, ale to na razie tajemnica. Nie trzeba jej tego dwa razy powtarzać. Uszy ma czułe jak nietoperz. Zawsze jest gotowa na nowe przygody. Cieszy się z naszej wyprawy. Do schowka do tej pory chodziła tylko z tatą.
Rozmyślam, co i jak powiedzieć siostrzyczce, gdy nagle budzi mnie kuksaniec. To Dinka się niecierpliwi:
- Oli, idziesz, czy będziesz tak stał do wieczora? - woła cienkim głosikiem. I już biegnie do przedpokoju ze swoim plecaczkiem z obrazkiem Włóczykija. Ciekawe, co tym razem do niego włożyła, bo jest bardzo pękaty.
- Idę, no pewnie, że idę! - odpowiadam. Biorę do ręki torbę z blachą, klucz wkładam do kieszeni i ruszamy. Komórki nie biorę, bo i tak nie ma zasięgu.
Na wyprawę zabrałem coś jeszcze - same bardzo potrzebne rzeczy. Dołożyłem do torby nożyk harcerski, kłębek sznurka i magnes neodymowy. Jego siła jest tak wielka, że może zmiażdżyć palec.
Wziąłem ten magnes z szuflady taty. Nie zapytałem o pozwolenie, więc nie dostałem zakazu. Oczywiście Dince wcale go nie pokażę, żeby smarkula nie zrobiła sobie krzywdy. Jednak przyjemnie jest wiedzieć, że niezwykły magnes leży sobie spokojnie w mojej kieszeni. Nigdy nie wiadomo, do czego może się przydać. Tak sobie myślę, że fajnie byłoby pochwalić się nim temu rudemu, co mnie najczęściej przezywa. Może wtedy zostałby moim kumplem?

cdn.

autor

szadunka

Napisany: 2022-05-01 Dodano: 2022-07-01 16:22:34

Ten wiersz przeczytano 1820 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie