Mamo.

Kiedy będę blisko, dotknę twojej ręki,
a ty mnie ukochasz i weźmiesz w ramiona.
Opuszczą mnie żale i te ziemskie męki.
Ja, twoja córeczka, to ja mała Bronia.

Tak mi ciężko mamo, czas szybko umykał.
Spoczywaj w pokoju. Tęskno mi do ciebie.
Trzymam mój różaniec, na tych koralikach
modlę się za ciebie, za twe miejsce w niebie.

Przytul moich braci, przytul moje siostry.
Masz ich już przy sobie, ja odwiedzam groby.
Dwa lata nie byłam, bo był zakaz ostry.
Nad światem szalały virusy, choroby.

Ale jest ktoś w kraju, co grobów dogląda,
to najmłodsi bracia, a twoi synowie.
Przyjeżdża też córka, często tam zagląda.
Przychodzą sąsiedzi, nasi kuzynowie.

Obok siebie mamo masz męża, dwie córki.
Tak bardzo pragnęły spocząć obok ciebie.
Moje lata lecą, jak piłeczka z górki.
Jak Pan mi pozwoli to cię spotkam w niebie.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2021-10-30 Dodano: 2021-10-30 00:21:19

Ten wiersz przeczytano 1733 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie