Martwy sezon

I biegnę obwiązany jedwabnym szalem,
Który bez pomocy wiatru na tle odrapanych ścian powiewa,
Tak biegnę bez końca ciemnym korytarzem
W kamienicy przy Kamiennej 16,
Która ruinę przypomina,
Biegnę by wybiec z tego barłogu

Po kilku względnie długich chwilach
Sam prezentując się jak wypluta ślina
Znajduję się już przed tą niczym zgwałcona kamienicą,
By oznajmić wszystkim swoim wyrazem twarzy
Swój kuriozalny stan

Stoję w październikowym deszczu
Pod podziurawionym niczym spleśniały ser
W lodówce mojego przyjaciela daszkiem,
Chyba tylko po to, by po chwili
Wykrzyczeć na całą ulicę – cholera!
Po tym jak ten sam pijany taksówkarz
Oblewa mnie wodą wjeżdżając po pijaku
W tą samą kałużę co zawsze

I – Matko Boska.. – myślę sobie
Kiedy jesienny czas przestanie mnie dotykać
Swoimi, długimi i brudnymi łapskami,
Niczym skąpany tą samą paskudną pogodą
Co w dniu urodzin sąsiada
Drapię się po głowie myśląc jaki dzień dziś mamy,
Ogłupiały wczorajszą nocą
Jeszcze z wielkim trudem przypominam sobie
Jakie czarne ślady stóp zostawiła na ścianach mojego mieszkania,
A głos jej przebiega wszystkie kręte drogi
I zawsze hucznie triumfuje swe zwycięstwo
Uderzając w moją głowę i burząc przetłuszczone włosy,
Tym samym dociera do mnie, że zaczął się
Kolejny martwy sezon.

autor

Bernard Levaar

Napisany: 2008-10-06 Dodano: 2008-10-06 12:37:00

Ten wiersz przeczytano 644 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie