MASKA

Czuję że niszczeję ...od środka
niemiłosiernie zabijam siebie
wciąż i wciąż od nowa
maska którą kiedyś przywdziałam
pęka i gnije z braku powietrza
potrafię bezbłędnie oszukiwać
...siebie ...o normalności
ciągłej bierności swego istnienia
a gdy kolejny raz sięgnę dna
rzeczywistość powróci do pionu
życie znów mnie przywoła
tylko po to by po chwili
znów odepchnąć z całej siły
jak dobrze to znam...
dusza wyje utrapieniem dręczona
każdego dnia gdy nowa
myśl zaczyna się formować
a ja... nie mogę nic zrobić
pasywny strach dusi mnie
pluję sobie w twarz
za taki stan rzeczy
choć nie jeden raz
będę jeszcze zaprzeczać
racjonalności...

Czy istnieje sposób na zostawienie martwych fragmentów umysłu gdzieś w tyle, gdzie już tylko przeszłość mogłaby się z nimi porozumieć???

autor

falcon

Dodano: 2008-09-14 16:09:24

Ten wiersz przeczytano 826 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka O brzydocie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie