Melancholia

Ledwie szarzyzny ranne rozbłysły
poświatą bladą niczym cynfolia,
przyszła wiosenne gnębiąc umysły
pani, a imię jej Melancholia.

Siadła cichutko na ławce w parku,
chociaż deszcz ostro w twarz wciąż zacina.
Kropli chłód czując pewnie na karku
pyta, wiosna to już, czy wciąż zima?

Śnieg przysypał jej cieniutkie włosy,
na platynę chcąc je zafarbować.
Sąsiad przestał już pisać donosy,
nawet się kotom nie chce marcować.

Tak liczyłem na mini sukienki,
które nareszcie uda odsłonią,
a tu gustują w futrach panienki
co przed mym wzrokiem ich ciała chronią.

Wiatr gdzieś pożółkłe goni szarości,
bocian śpi zziębły i zatroskany.
Pies ma wiosenne w nosie miłości,
gdyż od roku jest wykastrowany.

Może jutro coś w aurze się zmieni,
nagle rozkwitnie słońcem aleja
i pójdziemy nią w dal przytuleni.
Jak to dobrze, że wciąż jest nadzieja.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2023-03-04 Dodano: 2023-04-04 10:11:38

Ten wiersz przeczytano 1420 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie